Przed kim tak się korzę...
Przed kim mam się bronić,
I przed kim uciekać.
Kogo mam też chronić,
Jakiego człowieka.
Prawego nad miarę,
Chorego od słowa.
Który cierpi karę,
Od prawa się chowa.
Przed kim chylę głowę,
I kogo unikam.
Który zna połowę,
Swego przeciwnika.
Choć słowom jest winny,
Czyni wciąż inaczej.
Świat tworzy dziecinny,
Pełen dziwnych znaczeń.
Przed kim tak się korzę,
I czemu tak muszę.
Bo mogło być gorzej,
Bez zasadnych wzruszeń.
Miało być jak w baśni,
Kończąc na miłości.
Bez głupawych waśni,
Zbędnej zażyłości.
Teraz wiem, ku czemu,
Dążą me marzenia.
Aby sprostać złemu,
Czyli znieść cierpienia..
autor
Grand
Dodano: 2017-08-07 09:15:32
Ten wiersz przeczytano 316 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Ciekawe, czy dojdziesz do tego przed kim, pozdrawiam
:)
Miło było przeczytać, wiersz bardzo płynnie napisany.
Podoba mi się treść. Pozdrawiam serdecznie: )))
nie musisz się przed nim korzyć, skorzystaj ze swojej
wolności myśli i olej go, pozdrawiam