Przedporcie

Zmierzch zatoczył nad miastem koło,
w mroku zadrżały drzemiące drzewa.
Przebrzmiały, ucichły ptasie świergoty,
odpoczynku nadeszła senna pora.

Kot spłoszony fuknął, grzbiet najeżył,
puścił się pędem, zniknął za rogiem.
Wiązankę siarczystą wypluł przechodzień,
bełkocząc ruszył ku nowej przygodzie.

A sen nie przychodził, wędrowny magik.
Przyglądał się tylko , oczy mrużył.
Kołatał myślami w zmęczonej głowie,
przekładał na boki, zapędy studząc.

Dłońmi pochwycę snu srebrną nić ,
żaglu utkam lśniącą tkaninę,
odbiję od jawy brzegu w dal.
Snem otulona, pożegluję.

autor

wiki20

Napisany: 2017-07-01 Dodano: 2017-07-01 09:15:50

Ten wiersz przeczytano 1343 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie