Przemijanie

Dziękuję Eloise za pomocny umysł.

Czy może ktoś rozwiązać dziś,
Problemy z przemijaniem.
Niech powie, którą drogą iść,
Myśl swoją zdradzi w planie.

Nie mogę pojąć, jak sam czas,
Przemija bezpowrotnie.
Dlaczego nigdy, chociaż raz,
W swym biegu się nie cofnie.

Bez względu na to, kto i z kim,
Zaczyna nowe boje.
Czas nie folguje wcale im,
Lecz ciągle robi swoje.

Nikt nie wie, nawet ile lat,
Trwa czasu przemijanie.
Czy z czasem równo, nastał świat?
Co kiedyś z nim się stanie?

Z czasem przemija tyle sław,
Że łza się w oku kręci.
Zostaje po nich nikły ślad,
Jak kamień z dobrych chęci.

Który w dziedzińcu piekła tkwi,
Bo tam jest jego miejsce.
Gdzie wieczny ogień wciąż się tli,
Gdzie diabeł dzierży lejce.

Nie odliczamy naszych dni,
Rachunek jest zbyt trudny.
Czas wraca tylko, gdy się śni
W powrotach bywa nudny.

Gdy los twój wespół z czasem gna,
Na oślep po bezdrożach,
Musisz azymut życia znać,
Jak okręt kurs po morzach.

W przeciwnym razie będzie krach,
Życie swój sens zatraci,
I będzie w nim panował strach,
W najgorszej swej postaci.

A wtedy każdy wielki czyn,
Nie da żądanej zmiany,
Bo życie wpadnie w taki młyn,
Że runą jego ściany.

autor

jarmolstan

Napisany: 2008-11-14 Dodano: 2008-11-15 00:02:47

Ten wiersz przeczytano 1119 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie