Przemijanie
Mglistą poświatą obłudy,
Do serca ciemnego zbliżone.
Promieniem czarnego słońca,
Ciało jęczące, zszarpane.
Duch strachem karmiony,
Zgubionego próżnego przemijania.
Smakuje skrzydeł złamanych,
W otchłani samotności.
Wina, krzywda płyną strugami,
Splecione koszmarne chwile.
W objęciu wiecznego odtrącenia,
Pragnieniem wartości przesycone.
Stracony w poszukiwaniach,
Twór podświadomego życzenia.
Związek śmiertelnego lęku,
Wraz z nadzieja trwałości.
Was bleibt aber,stiften die Dichter. Lecz to,co zostaje,ustanawiają poeci. J.C.F. Holderlin
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.