Przemyślenia
Nie musisz nic mówić
pieśń kamień porusza
gest poci się chmurą
czas myli i wzrusza
dosięga wrót nagich
rzeka krwawa płynie
myśl bosa zwiotczała
Twoja proza ginie
udręka przed sensem
topi skałę zmienia
tratwa opętania
modlitwa natchnienia
urzeczony skomlę
wyprane uczucia
namaluj horyzont
jadu i zepsucia
słowa słowa słowa
jak stąd do wieczności
bez sensu bez miary
drobiny miłości
a może po prostu
powiedz co Cię boli
otwórz swoje serce
wysłów się powoli
daj unieść miłosnej
prostej retoryce
bez zbędnych ozdóbek
ja sercem to chwycę
autor
m13m1
Dodano: 2009-08-31 01:00:19
Ten wiersz przeczytano 1053 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
przemyslenia twoje pełne madrosci......i otwarte...
Fajny, ciekawy wiersz dobrym zakończeniem,
rzeczywiście to efekt głębokich przemyśleń :)
pozdrawiam
często właśnie takie witraże miłości i przyjaźni
otwiera nam życie. Korzystajmy z nich, korzystajmy z
tego że mamy drugą osobę . Nauczmy się mówić i ...
słuchać.
słowa do przyjaznej duszy zawsze szczere powinny być +
ładny wiersz
"...daj unieść miłosnej
prostej retoryce
bez zbędnych ozdóbek
ja sercem to chwycę." Swietnie to napisales :)