PRZEPIS ŻONY GMINNEGO POETY

Kolejny poprawiony wierszyk powraca z zesłania. Poczytajcie a może się spodoba:)))

Przed lustrem przycinając brodę,
pytam się w swą zerkając twarz.
Czy jestem tylko śmiertelnikiem?
Czy na ten przykład rzekłbym, aż?
By nie utonąć w ludzkim tłumie
zawołam, „człowiek, to brzmi dumnie”!?
Czy pod ciężarem win swych skrzyni,
znajdę u siebie cechy świni?
Nie takiej co się w chlewie trzodzi,
lecz tej co na dwóch nogach chodzi.

Czy jestem biały, czy czerwony?
Czy coś mnie trzyma, może goni?
Drapie mnie coś, a może łechce?
Czy chce mi bardziej się, czy nie chce?
Czy jestem historii okruchem?
A może tylko zwiewnym puchem?
Co zginie z pamięci ludzkości,
w chwili gdy złoży swoje kości.

Twarz z lustra me oblicze śledzi.
Sto pytań, zero odpowiedzi.
Nagle rozbity, roztrzęsiony
za drzwiami słyszę słowa żony.
Zwolnij łazienkę królu złoty.
Nie mędrkuj. Weź się do roboty.
Choć cię do wiedzy pcha tęsknota,
przed lustrem nie wymyślisz złota.

Jej przepis zwykle się opłaca.
Na mędrkowanie ciężka praca.

Pozdrawiam bardzo słonecznie:))))

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2020-08-10 Dodano: 2020-08-10 10:38:18

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie