Przerwany życia sznur
W małym miasteczku, gdzieś w głębi kraju
przy jednej z ulic, stoi domek mały.
W nim pełna rodzina, bardzo szczęśliwa,
ojciec co uczył kochać, i mama oddana.
Dzieci umiały dzielić się wszystkim,
choć czasem chleba było za mało.
Nikt się nie skarżył i nie miał żalu,
że musi nosić po starszym ubranie.
Po co wyrzucać skoro jest dobre,
i może posłużyć kilka miesięcy.
W kuchni nie było wytwornych obiadów,
lecz proste dania co dzień podane.
To było wszystko dla piątki dzieci,
czymś naturalnym, że tak być musi.
Chciały dorastać, w tym pięknym domu,
chciały czuć miłość, rodziców kochanych.
Pewnego dnia, gotując obiad, mama zasłabła,
gdy lekarz przyjechał, miał smutną minę
.
Choroba bardzo, zniszczyła jej ciało,
I żadne leki, nie chciały już pomóc.
Pobyt w szpitalu, niewiele zmienił,
na pomoc, mimo wysiłków, było za późno.
Po kilku tygodniach, nie było mamy,
Ojciec sam został, z gromadką dzieci.
Jak on to zniesie, z tą myślą pogodzi?
Słońce świeciło, tak szybko zgasło.
Jak powie dzieciom, że mama umarła?
cdn.
Komentarze (19)
Wandaw. Nie przesadzaj. Są utwory na tym portalu,
które chwale gdyż mi się podobają. Czy wszystkie muszą
mi się podobać i czy wszystkie wiersze, które Ty
chwalisz to ja też muszę tak pozytywnie opiniować. Nie
mam takiego obowiązku. To co Tobie się podoba, to mi
bynajmniej nie musi. Przypuszczam, że AnnaX poniekąd
się ze mną w tej kwestii zgodzi.
O i smutno sie zrobilo, bardzo...
Przepiękne jest Twoje opowiadanie Chociaż zaczęło się
bardzo smutno
Czekam z zapartym tchem na ciąg dalszy
Pogodnie pozdrawiam życząc spokojnej nocy
Nie przejmuj się krytyką K K Jemu nic się nie podoba
poza własną poezją ...Sobie to lubi jak się pisać
wielkiej chawały komenterze
Inni nazwą to prozą, a ja zwykłym szkolnym
opowiadaniem i na dodatek w bardzo prostym stylu. Nie
podoba mi się.