Przestaje.

Moim przyjaciołom.

Rozumiem Cię,
bardziej niż kiedyś.
Rozumiem każdą łzę,
każdy uśmiech,
każde słowo.
Wiem już
ze można myśleć inaczej.
tylko
dlaczego przestaję
słyszeć pieśń
mojego ludu?
Dlaczego
nie rozumiem języka
braci moich?
Jestem jak wyklęta,
sama pośród
płonących miast
niezdolna aby je ugasić.
Rozdarta między
podszewką człowieka
a jego skorupą.
Rozdarta pomiędzy
sobą i mną.
Moje przestaje być
moim.
Wasze przestaje być
naszym.
Ja przestaje być
sobą...

autor

alkatras

Napisany: 2005-05-07 Dodano: 2005-05-07 20:04:11

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie