Przeznaczenie

Pozwólmy dwóm sercom dorastać w młodości,
By mogły snuć plany o wspólnej przyszłości.
Choćby w strugach płaczu tonęły ich lica,
Na opoce ich uczuć powstanie kaplica.

Na jej to ołtarzach zapalą płomienie,
By ślubując wierność w małżonków się zmienić.
I odtąd na zawsze mocnym spięci węzłem,
Ona będzie mu żoną, a on dla niej mężem.

Wspólnie poszybują w nieznane przestrzenie.
Że tak stać się musi mówi przeznaczenie.
Dopełnieniem szczęścia będą małe dziatki,
Które świat przesłonią dla ojca i matki.

Kotwica wrzucona do ziemskiej przystani,
Na długo im będzie wyznaczać mieszkanie.
Aż dzieci wyfruną jako ptaki z gniazda,
By szukać gdzie świeci najjaśniejsza gwiazda.

Gdy zdobyta wiedza otworzy przestrzenie,
Będą w nich zapuszczać własne swe korzenie
Przysporzą rodzicom splendoru i chwały,
Wykazując wszystkim, że świat jest wspaniały.

autor

jarmolstan

Dodano: 2009-03-05 07:59:24

Ten wiersz przeczytano 1181 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie