przyjaciółka-samotność

Boje się, gdy pomimo upływu minut nie obecność trwa
Wychodzę wtedy na spacer, uciekając przed życiem
Minęło tak wiele chwil, gdzieś w nich byłam ja
Przerażona byciem


Dziś podnoszę głowę,
zamierzam tak wiele zrobić
lecz znów usłyszę odmowę,
lub co gorsza nie będę mogła czegoś zrobić
bo świat odbierze mi nadzieję



Mówili wczoraj, że jestem głupia
Taka przenośnia nieroztropności
Mówili: „głupia”
A mi to dalej dźwięczy w świadomości
Mówią, że nic nie mam i mieć nigdy nie będę
Mówią i mówić nie dają
A ja coś kiedyś osiągnę- coś mieć będę
Choć teraz nie słuchają


Samotność osłania me uczucia,
choć w koło tylu ludzi
Nie mam dosyć po lesie się snucia
I śpiew ptaków mnie nie nudzi

Wkoło tylu ludzi...ludzi... a ja już nie chce czuć ich spojrzeń

autor

Bieniek

Napisany: 2007-03-15 Dodano: 2007-03-15 18:17:22

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie