Przyjaźń czasu

Czas, śmieszny przyjaciel losu
Z pokosu zbóż
Z zamętu mórz
- narodzony
by trwać, by istnieć, by żyć

Los, śmieszny przyjaciel bytu
Z radości świtu
Z mroku niebytu
- zrodzony
A my wciąż ślemy pokłony
Krzyczymy i przeklinamy
Radości i smutku stany

Czas skończył losu przyjaźnie
Popatrzył w gwiazdy ...
i raźniej
pobiegł w żywotów bramy
Bo z czasem i my przemijamy...

autor:inspektorek

autor

inspektorek

Napisany: 2007-01-06 Dodano: 2007-01-06 22:06:38

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie