PRZYJDĘ DO CIEBIE
Przyjdę do ciebie wraz z pierwszym
śniegiem
Ubrana w suknię uszytą z płatków.
W okno sypialni z rozmachem rzucę
Bukiet srebrzystych lodowych kwiatków.
Wraz z zawieruchą, zimnym podmuchem
Zatańczę walca na parapecie,
Wiatrem w kominie piosnkę zanucę,
Jak mi bez ciebie jest źle na świecie.
Trzaskiem polana w zimowy wieczór,
Syczeniem iskier w kominka głębi,
Będę się skarżyć na swą tęsknotę,
Którą me serce od dawna gnębi.
Ona cichutko przy tobie siądzie,
Zwinie się w kłębek jak robią koty,
Głowę położy ci na kolanach
W oczekiwaniu miłej pieszczoty.
Ogrzej ją proszę dotykiem ręki,
Pogłaszcz po grzbiecie najczulej jak
umiesz.
Przecież nie żąda od ciebie wiele,
Jedynie tego, że ją zrozumiesz.
autor
Barbara Ponikarczyk
Dodano: 2008-12-16 00:01:07
Ten wiersz przeczytano 1361 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (26)
Przecież rozumiem mego rottweilera, ale mi się na
kolanach nie mieści ta ciężka cholera.
Piękny, nostalgiczny wiersz. W sam raz na zimowe
wieczory. Pozdrawiam.
romantycznie ,ślicznie, przyjemnie coś takiego na
dobranoc przeczytać.
Ślicznie opisany zimowy wieczór z ukochanym żądnym
pieszczoty jak mały kociak.
Barbaro! Nieustannie zadziwiasz ,tak pięknie i czule
,pełna ukrytej radości uroczo-zimowo piszesz o
miłości!
Mnie tez sie wiersz podoba, starannie i cieplutko
poprowadzony i nam podany.
To wiersz taki, jakie lubię, z przekazem podanym w
sposób niebanalny, z pięknymi metaforami, poprowadzony
w dobrym rytmie. Przeczytałem z dużą przyjemnością.
Wiersz bardzo uczuciowy, przedstawiony pięknem
natury...
Romantycznie i lirycznie słowa płyną - piekny wiersz.
Za tkliwy wiersz-banał:(
ciepło, prawdziwie po kobiecemu ujęty temat. Prosto
i niebanalnie zarazem. jednym słowem na plus