Przytuleni

Wstała, aby podejść do oszronionego okna.
Chciała raz jeszcze zerknąć na ten ogród,
Którego pamiętnego dnia tak bardzo zmokła.

I zobaczyła ich tam razem.
Jak lepili bałwana śmiejąc się głośno,
Tę wspaniałą parę z długoletnim stażem.

I zobaczyła jak stali silnie objęci.
Jak ją całował i mówił, że kocha,
Tak mocno się trzymali kochankowie zmarznięci.

I zobaczyła raz jeszcze tę chwilę.
Wszystko dokładnie zapamiętała,
Nawet jak ujrzała kątem oka tę żmiję.

Przyszła do niego krzycząc okropnie.
Że dzisiaj miał przyjść do niej,
Widziała to wszystko siedząc w tym oknie.

I zobaczyła jego szepcącego „przepraszam”.
I jego łzy w oczach, kiedy odchodził,
I to jak papierosa w ustach dogaszał.

I zobaczyła jej uśmiech drwiący.
Bo nic nie wiedziała, bo wybrał ją!
I on… Kolo niej stojący…

Patrzyła jak odchodzili.
Nie wiedziała, dlaczego,
Jej oczy wielkich łez nie kryły.

Siedzi teraz sama przy stole,
Z wielkim kubkiem gorącej herbaty.
„Jakże śmieszne są te życiowe role!”
- i stare życie spisuje na straty.

autor

iskierka_nadziei

Napisany: 2005-10-03 Dodano: 2005-10-08 18:21:09

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie