Pukaj...

To słowa skierowane do mnie, ale być może jeszcze ktoś poczuje to samo...

Tak długą drogę przeszedłeś człowieku sterany
wędrówką. Świat cały byś oddał by być, gdzie dotarłeś.
Więc czemu nie pukasz? Czemu śpisz pod drzwiami,
skoro tak wielu przeszkodom dotąd się oparłeś...?

Wrota są ciężkie, zdają się być zamknięte na głucho,
ale pukaj cierpliwie. Wytrwaj. Nie ustawaj w pukaniu.
Po tamtej stronie słyszy szmer każdy, wyczulone ucho
i widzi oko, czego ty dostrzec nie jesteś w stanie.

Zmęczenie zamyka ci oczy, lecz by próg przestąpić
chęci znajdziesz, bo nie znasz nieprzekraczalnych granic.
Pukaniem czasu nie odmierzaj. Czas czasu nie skąpi…
Z brakiem sił zmierzyć się możesz… wszystkimi siłami.

Hej! Pobudka! Uśpiły cię oczekiwania i "mojość" i złość...
Wygoń je! To one muszą pod progiem się położyć.
A ty pukaj, pukaj... I wiedz, że za drzwiami jest Ktoś,
kto już doczekać się nie może, by ci otworzyć...

autor

annael

Dodano: 2007-10-19 00:02:50

Ten wiersz przeczytano 1662 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie