Pukając do nieba bram

a kiedy moje usta
dojrzeją do całowania twoich stóp
nie zdobędę się na żadna prośbę
nie pokryje już mego ciała
fala szarych merytorycznych pytań

pragnąć będę byś lekko uniósł mi podbródek
na znak zrozumienia
i niech ptaki kluczem przelecą
pod promieniem słońca
a świeża trawa porośnie miejsca które wypaliłam wiarą

przejrzyj mnie na wylot
jednym z najczulszych spojrzeń ojcowskich
spierz wybielaczem każdą smugę serca
i pozwól zasiąść ze sobą przy jednym stole....

autor

zagubiony anioł

Napisany: 2007-03-19 Dodano: 2007-03-19 16:42:30

Ten wiersz przeczytano 653 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie