Puste gniazdo

Rodzicom, których dzieci opuszczają rodzinny dom.

Obrasta w piórka, nabiera sił, zbyt ciasno mu w rodzinnym gnieździe.
Coraz śmielej i dalej sięga wzrokiem.
Kusi go i pociąga szeroki świat pełen fałszywego blasku.

Wypada lub wylatuje z bezpiecznego miejsca.
Chce frunąć, biec, iść pewnym krokiem.
Przemierzać świat, zdobywać co nieznane, nie patrząc, co go spotka w drodze.
Nie chce stać, dreptać w miejscu noga przy nodze.

Rozkłada swoje skrzydła niedojrzałe, myśląc, że w życiu; czarne, to czarne, a białe to białe...
Nabiera wysokości, szybuje, gdy coś ciekawego dostrzeże, bez lęku pikuje.

Czasem poobija swój dziób niedojrzały.
Niekiedy zgubi piórka, uderzy w grunt od deszczu i słońca stwardniały.
Otrzepie piórka, podleczy rany i znowu gna przed siebie w tę przestrzeń ogromną, w ten świat nieznany.

autor

lava

Napisany: 2008-03-13 Dodano: 2008-03-13 11:34:45

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie