rachunek sumienia

Dla Kobiety co zapomniała

Tyle mych lat straconych, tyle życia zapomniane
Pomnik mchem zarośnięty - przez ptactwo zasrany!
A ja nadal tu jestem, nadal udaję że żyję
to tylko pozory, gdyż życie me przez nią zniszczone
Cóż powiecie na to mili - na jęki rannej zwierzyny?

Co to jest serce - do czego ono mi służy
przecież ono wyschnięte - nieużyteczne
zapomniało do czego zostało stworzone
do czucia? do bólu czy nędznego istnienia?
Przecież ono już nawet przestało krwawić!

Oczy - podobno zwierciadło mej upadłej duszy
nie spoglądaj w głąb, niczego tam nie ujrzysz
czerń, przepaść, pustkę i tajemniczość kosmosu
Proszę - nie próbuj mnie czule pocieszyć
Nie probuj dojrzeć we mnie dobrego czlowieka
Nie zasługuję - sam sobie ten los stworzyłem

zapomnijcie, jestem nikim i nikim umrę
kiedy to będzie - nie wiem - Bóg wie
w ten oto sposób okłamałem siebie
odrodziłem swą sztukę - a raczej ...

złamałem słowa złożone sobie, skłamałem
lecz spiżowy pomnik, ten co stworzylem
dzieło miłości - pamięta tylko jedna
pamięta dzieło lecz zapomniała autora

autor

tedy

Napisany: 2010-03-07 Dodano: 2010-03-07 21:27:58

Ten wiersz przeczytano 817 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie