Radość o poranku...

Pojawiasz się rankiem
niby na chwilę
jak jesienna
kropla rosy o świcie,
ofiarowując szczęście
i miłości tyle,
że stałaś się
całym moim życiem.

Tak chciałbym
zatrzymać Cię w biegu
codziennych, zwykłych
ludzkich spraw,
poczuć smak ust
z Twojego oddechu,
podziwiać oczu
cudowny blask.

Niby jesteś
tuż obok każdego dnia
a ciągle
mi Ciebie brakuje,
wyglądasz jak
wilgotna, poranna mgła,
którą bardzo krótko
się czuje...

Tak sobie marzę
często dziewczyno
gdy jesteś
zajęta obowiązkami,
że zawsze będziesz
tą jedną, jedyną
a szczęście i MIŁOŚĆ
będą wciąż z nami...

Nie mógł bym już żyć bez MIŁOŚCI...

autor

Dziadek Norbert

Napisany: 2017-10-10 Dodano: 2017-10-10 05:33:07

Ten wiersz przeczytano 2024 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie