Rajd ku słońcu (hołd dla...

Dla filozofii człowieka który wiedział co mówi....

Biegniesz na oślep, nie patrzysz na drogę
Słońce oślepia co dzień twe oczy
Ogień szczęścia i chwil zapomnienia
Kusi. Nie daje z tej drogi zboczyć

Choć się potykasz, co krok ranisz nogi
Liczy się tylko pragnienie
Biegniesz wciąż sama i choćbyś chciała
Nikt cię nie wesprze ramieniem

Tracisz już siły, powoli lecz stale
Nie tracisz celu z widoku
Szukasz ochłody lecz nie znajdziesz cienia
Aż nie odwrócisz wzroku

Przy drodze stoi sędziwe drzewo
Tam siedzę na chłodnym kamieniu
Ze smutkiem patrzę na ludzi szalonych
Biegnących w swym zaślepieniu

Czasem podniosę człowieka z ziemi
Ochłodzę w płonnej nadziei
Że zostanie ze mną na dłużej
Na próżno jest wierzyć nadziei

Pamiętam też Ciebie, przystanęłaś pod drzewem
Zapytałem czy napój smakuje
Wypiłaś łapczywie i pobiegłaś dalej
Jedyna krzyknęłaś : „dziękuję”

Dzisiaj gdy patrzę na sędziwe drzewo
Na drogę co wije się długo
Zadaje sobie jedno pytanie
„Jak długo jeszcze, jak długo?”

Boże nic nie mówisz, a ja cierpliwie
Podlewam drzewo usychające
I modlę się w ciszy, mocno, żarliwie
By zgasło ułudy słońce

autor

venifica

Dodano: 2004-11-25 10:11:58

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie