Rapsodia doskonałej

Spodobał mi się Twój wiersz:) Pozdrawiam.E.

Wiersz jest wyrazem duszy piszącego,jest dobry .Po
prostu taki miał być.Ja tak uważam.Ważne że trafia do
czytającej osoby.

...ciekawe dźwięki echo niesie z twej ..rapsodii
śmierci...pozdrawiam.

Ciekawy wiersz. Mnie pochłonął. Pozdrawiam!

Dobry wiersz.

Ja być dziś - zakuta w kajdany - nie wiedzieć z czego,
ale lubić mroczne klimaty, być bardzo na tak, a i
jeszcze jedno - ja na co dzień mieszkać w -
Niedoskonałość.
Pozdrawiam.

Popatrz, Jako główny środek wyrazu zastosował(a)eś)
określenia dopełniaczowe i to w ilościach, które
„przykryły” myśl. To tak (mówiąc obrazowo) jakby
piękna kobieta włożyła klasyczną suknię, a potem
obwiesiła się - całą posiadaną biżuterią. Każdy
klejnot, który zastosowała, jest być może i piękny,
ale ich nadmiar powoduje, że każdy, kto spojrzy na
całość, dostaje oczopląsu.
Właścicielka biżuterii i jej klasyczna suknia giną
przygniecione ozdobami.

Podobnie jest z Twoim tekstem.
Wyrzućmy zatem wszystkie ozdoby i zobaczmy jak wygląda
suknia:


w gniewie
wykreślę kręgi na twojej skórze
przytulę
zbyt mocno

spotkamy się (znajdę cię, znajdziesz mnie)
za ostatnim krzykiem

Może i potrzebny byłby do uzupełnienia stroju jakiś
skromny naszyjnik, może bransoletka, ale nie zawartość
całej szkatuły:
- kajdany gniewu,
- cyrkiel zemsty,
- kręgi rozkoszy,
- skrzydła dojrzałości,
- dźwięki krzyku,
- schody strachu,
- dno niemożliwe,
- rapsodia śmierci.
- dźwięk rapsodii.

Nadmiar metafor dopełniaczowych, bardzo często
powoduje „przestrojenie” tekstu, sprawia, że staje się
on – patetyczny lub infantylny.

Pozdrawiam. Miłego :)

pokaż:)
pozdrawiam:)