refleksja pastoralna

(pamięci Zosi: mojej żony)


te dwa ostatnie miesiące składały się tylko z dłoni
bezradnych złożonych pokornie na cud z wysoka
z ust krzyczących po nocach pacierze do głuchego nieba
i z łez ciężkich słonych żółcią wypalających nadzieję
z dnia na dzień z nocy na noc systematycznie
zamieniając ból w przyzwyczajenie demontowano
ziemskie ziarenka czasu


była piękna bezradna i krucha jak wiosenny kwiat
każdy dzień zamykała w dłoni obwiązując mocno
różańcem myśl spojrzenie westchnienie tuliła czule
aby wyrzekając się wiosny żniw i babiego lata
unieść jak skarb wysoko w niebo


dźwięk dzwonu rozniecił świt zapachniała wilgotna gleba
rozśpiewał się błękit głęboko ku słońcu
i rozsypał łzy pod przydrożną kapliczką


(kwiecień – 2019)


Copyright © by Jan Gawarecki

autor

topor

Napisany: 2019-05-25 Dodano: 2019-05-25 08:06:50

Ten wiersz przeczytano 987 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie