reklamówka...

Idę. Pod nogą gęsta breja
z przywiędłych liści wiatrem rwanych.
Masa cuchnąca stęchłą wonią,
oblepia z deszczem nagie ściany,
domów i dachy ich spłakane.
Leje ulewa łzy zmarznięte.
Płyną potoki deszczorzeczne
z błotnoliściastej mazi spięte
w ciasnych korytkach, jak ruczaje
tworzące z kropli swych poidła,
dla żab i innych marnych stworzeń,
którym pogodność słońca zbrzydła.

Kalosz dotyka błotność śliską,
w pancerza suchość deszcz uderza,
pytanie krąży w zamyśleniu,
które któremu dziś się zwierza.
On parasolce, czy też ona
coś jego kroplom przekazuje.
Idę i słucham, jak rozmowa
w wodnej melodii wątek snuje.

Wiatr chwycił w dłonie reklamówkę,
by w tańcu gwałtem rwać jej ciało,
które w oddechach porywczości
z jego podmuchów śmierć złapało.
Idę. Krok babram w słotnej chwili,
chyba już czas do domu wrócić
i wyciszenia wątłe dłonie
na zgięty kark jak koc narzucić .

autor

niezgodna

Napisany: 2020-11-13 Dodano: 2020-11-13 15:56:41

Ten wiersz przeczytano 1122 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie