rocznica

Okryta pluchą zimowa pora
tkliwie dotyka zbłąkane spojrzenia,
dawne twe uśmiechy łaskoczą mi skronie,
gdy stoję samotna pośrodku wspomnienia.

Jakiś szmer w uszach, ktoś chyba mnie prosi
o grosz zapomnienia dla przewinienia.
Nie widzisz ślepoto, że nie mam nic więcej,
prócz łzy na talerzu i rozpaczy w ręce?

To znowu ty... wciąż do mnie wracasz,
choć utopiłam cię w zapomnieniu,
zrównałam z błotem w deszczową jesień,
milczeniem okryłam w cichym cierpieniu.

Wojna, którą toczę na łamach pamięci
rozsiała spustoszenie w mieście mych snów;
nie mam nic, prócz czasu niechęci
do zabaw w życie, gdy gorzki miód.

Błagam codziennie Boga o litość,
by ból ukrócił mi w tej udręce,
nie wiesz, jak wielka może być miłość –
jej siła ZABIJA rozdarte serce!

Idę przed siebie, kroczę pijana,
gestem ulicznika kpię z życia swego:
jutro będzie lepiej, napiję się wina,
mróz odmrozi moje poszarpane ego...

Wieczny sen szarpie jak sęp nad urwiskiem,
skrzydła jego tkwią mocno w przestrzeni,
dziobem rozrywa pragnień spełnienie,
nie daję rady... śmierć jest już blisko...

Ziemia i Niebo stały się jednością,
w dzień mej wigilii łez naruszenia,
po głowie chodzą mi te same myśli:
dzisiaj się poznaliśmy...

autor

kyu

Dodano: 2005-09-25 10:44:02

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie