Róża

Sama jak palec pośród chwastów grona
W gąszczu ukryta odwiecznie
Jest piękna, barwna, lecz niedoceniona
Nikt jej nie dojrzał jeszcze

Aż do tej pory, gdy ja ją dojrzałem
Gdy szedłem droga przed siebie
Nie minęła chwila w niej się zakochałem
Nie mogłem już przeżyć bez niej

Usiadłem obok w chwastach gąszczu spójnym
By z nią móc na ucho szeptać
Nie trwało długo zanim mnie uwiodła
Nie dało się tego przerwac

I wciąż tam chodziłem wciąż pielęgnowałem
Pragnąlem dla niej najlepiej
Wokół niej chwasty wszyściutkie wyrwałem
By słońca miała ciut więcej

I tak nam życie w sielance płynęło
Bez troski i bez zasmuceń
Aż razu pewnego, gdy się z nią spotkałem
To cos zmieniło się w róży

Nutka niepewności nieuchronna zdrada
Wszystko to razem zmieszane
Kolec wykształciła by śmiertelny cios zadać
I to jest wykonane

Kolec został wbity w serca czerwień żywą
Co kochał tak po raz pierwszy
Już nie będzie kochał na tym się skończyło
To był raz ostatni i pierwszy…

autor

panter

Dodano: 2005-12-02 08:59:38

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie