Rozbity dzban nadziei

Rozbity dzban nadziei


Ujeżdżone życie
Pochyla się ku zagładzie
Uwikłana w słowa
Przekupiona sercem

… zaufałam…

W kąt poszła charyzma
Strach szaleje bez wstydu
Teraz rachunek sumienia
Przyznaje się do winy

…zaufałam…

Nie dopilnowałam serca
Intuicja wytresowana zasnęła
Wyrok bez słowa zapadł
Nie było skruchy kata

Nie było…
…przepraszam…


M.Wityńska.
12.05.2007

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2007-05-12 Dodano: 2007-05-13 00:06:07

Ten wiersz przeczytano 963 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie