Rozdarcie
Między wiarą a szaleństwem,
zawieszone myśli w dziczy.
Drzwi do duszy uchylone,
głosy, których nikt nie słyszy.
Wiarą góry będą nosić,
nie zaprzeczę, może racja.
Tylko bliżej mam do nieba,
czy też może do wariactwa?
Nie podpowie rozum ludzki,
gdzie granica się zaczyna.
W którym miejscu się też kończy,
czy też granic dusza nie ma.
Choć odbieram Twoje słowa,
to milczeniem Ci odpowiem.
Serce by za Tobą poszło,
nie pozwala to, co w głowie.
autor
Gorzka_kawa
Dodano: 2024-01-22 07:15:02
Ten wiersz przeczytano 496 razy
Oddanych głosów: 16
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (18)
Plus, pozdrawiam :)
Oh, Aneczko. Strzał w dziesiątkę ...
Pozostając w refleksji wiersza,
pozdrawiam serdecznie:)
Gdyby tylko umysł, serce i dusze były w jedności...
Pozdrawiam pięknie ;-)
Życie pisze scenariusz i nigdy nie jest pustą kartą;
są w tym życiu takie chwile, że żyć - zwyczajnie -
warto.
Pozdrawiam z podobaniem:)
Serce swoje rozum swoje...miłego...
Gdyby była jednoznaczna odpowiedź nie było by
rozdarcia wewnętrznego + :D Kłaniam się
Prawda - nie pozwala rozum ludzki.
Wieczna wojna serca z rozumem potrafi człowieka zbić z
pantałyku. Pozdrawiam serdecznie:)
czasem serce i rozum różnymi drogami idą.
Pytania, pytania, rozmyślania - często trudno znaleźć
odpowiedź. Ślę moc serdeczności i uśmiechów:)
:)
Wiersz na plus
Pozdrawiam z plusem.
Już zrobione rytmiczny Zosiaczku:)