Róże

/Minęły chwile radości, żali...
Dom się budował, potem zawalił./W Twoim wierszu czuć
przemijanie nas, śmiertelników, i wieczność Boga.Stary
ogrodnik serce swe dał, kiedy z płomieni róże ratował!
Symbol jakże krótkiego życia, pięknego życia? Wiersz
świetny

W każdym z wersów pobrzmiewa nuta świadomości
przemijania życia, szybkiego upływu czasu.Łączysz
piękno i przemijanie w różach,które zmarniały.Symbol
jakże krótkiego życia,pięknego życia?Wiersz
oryginalny.

Nie jestem poetką,
więc wybacz
Pragnę Ci tylko powiedzieć:
Twoja róża stęskniona
Ciebie woła .Może tego nie widzisz.Wiersz bardzo
madry.

czas wspomnień ogrodu ,róże wspomną albo i nie wspomną
starego ogrodnika,czy te stare róże przetrwały,jaśli
dom się zawalił i ogród spłonął. ładne.

Ładny wiersz, choć smutkiem powiało... Róż już nic nie
ocali, ale... zawsze mogą wyrosnąć nowe.

Podoba mi sie pokazanie tego przemijania, na tle jakby
innej, stojącej w miejscu rzeczywistości" u sióstr NMP
świat stanął" .. a róże marnieją ( choćby to były
tylko róże marzeń) , czas ogrodnika minął, choć było w
nim tyle pracy i poświęcenia.. W Twoim wierszu czuć
przemijanie nas, śmiertelników, i wieczność Boga.

Gdyby troszkę zmienić układ wersów mielibyśmy
klasyczną villanellę. Przyjemnie czytać taka próbę
zmierzenia się z materiałem. Dobry wiersz.

Stary ogrodnik swą duszę dał.
Czas i staranie, wszystko, co miał…
Miłość, łzy wzruszeń, rany na dłoniach,
modlitwy mantrę i sny w marzeniach
i… tę tęsknotę, że świat jest inny…
że za klasztornym murem równiny,
a może góry, zieleń uliczek?
Wszystkie marzenia, że nie policzę…
Stary ogrodnik serce swe dał,
kiedy z płomieni róże ratował!
Wdzięczność ogromna w serduszkach kwiatów,
wędruje za nim do innych światów…

Świetny wiersz czytam go kolejny raz i z ogromną
ochotą będę do niego wracać.Róże z ogrodu marzeń mam
nadzieję że ożyją,szkoda tylko ogrodnika...