Rozmowa z...

To już koniec? Dla czego głosów twych nie słyszę?
Czy też chwila na oddech, by na nowo krzyczeć?
Pusto bez ciebie. Cisza do snu mnie kołysze.
Pojąć nie mogę, jak iść mam bez ciebie przez życie.

Nie wracaj... Precz mi z oczu! Dość już mam tej smyczy,
Na której mnie wiążesz, od kiedy cię znalazłem!
Tyle w ludzkie serca bólu wlałaś, goryczy,
Myśląc, że na tron siądzie, człowiek stał się błaznem!
***
Głupi byłem. Powiedz mi, proszę, kiedy wrócisz?
Ty jedna, jak nikt inny, mogłaś mnie zrozumieć.
Czekam... czy kiedyś jeszcze myśli spójne skłócisz?...

Chaosu pragnę, nic więcej. Chciałbym jedynie
Ognie z tobą rozniecać, i patrzeć, jak płoną
Domy ludzkich myśli. Zbuduję Ci świątynię.

autor

seba-yimmy

Dodano: 2008-05-06 21:16:43

Ten wiersz przeczytano 657 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie