ROZMOWA W CZTERY OCZY

Jestem sam! W domu błoga cisza,
na dworze wiatr swą potęgę nuci,
od czasu do czasu, pies zaszczeka,
zawyje serenadę, ogonem pomerda.
Panie! Co mi chcesz powiedzieć,
poprzez siłę wiatru tego?
Wiem! Nie mów jednak nic, proszę?
To ja chcę Tobie coś powiedzieć,
ja Ciebie o rozmowę szczerą proszę?
Rozmowę w cztery oczy, bez świadków!
Proszę wysłuchaj mnie Boże i wybacz,
jestem Panie - grzesznym człowiekiem,
nie odwracaj się jednak ode mnie,
nie potępiaj mnie za cokolwiek, proszę?
Za to, że splunę na ziemię,
za to, że wezmę do ręki kamień,
za to, że nie potrafię bliżniemu przebaczyć,
za słowo, które jest blużnierstwem,
za wszystko, co jest we mnie grzeszne, złe,
nie odwracaj się, jeszcze raz proszę?
Dziękuję Ci Panie!
Za to, że znalazłeś dla mnie chwilę,
za to, że mnie wysłuchałeś.
Po naszej rozmowie, wiatr ucichł,
na dworzu błoga cisza, jak w domu...

autor

mirdus1

Napisany: 2008-12-11 Dodano: 2009-03-27 10:55:37

Ten wiersz przeczytano 1015 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Monolog Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie