Rozmyślanie

proza....

O rany! jak mi się nie chce a powinnam dziś iść. Wielki Piątek – ostatnia droga krzyżowa, przed ZMARTCHWSTANIEM. Trzeba pójść w końcu każdego roku idę , już tyle lat, pamiętam że Wielki Piątek jest też świętem jak i Wielki Czwartek, gdzie jest poświecenie chleba na znak ostatniej wieczerzy. Chleb wtedy inaczej smakuje, nie dławi w gardle jakby był z masłem, gdy spróbujesz okruszka jakbyś próbował czegoś wyjątkowego, chyba takie już nasze nastawienie. Niby suchy odłamek a jednak wyjątkowy, pewnie sama wyobraźnia leci do stołu Pańskiego. Ja siadam pośród apostołów i wczuwam się jak rozmawiają, choć pierwsze jest milczenie, długie milczenie i widzę Jezusa... Apostołowie jak z obrazu wiszącego w kościele. Wiara – czym ona jest? – Myślę by po chwili wspomnieć pacierz i staram sobie przypomnieć kiedy tak naprawdę się go nauczyłam. Nie ten co teraz mówię, nie ten który sobie sama ułożyłam, ale ten prosty, najprostszy. Kto mnie nauczył znaku krzyża? Błądzę między komórkami mózgowych zwojów, by poszukać osoby właściwej – tej, która jako pierwsza mnie nauczyła pacierza. Czy pamiętam? – chwila trwająca nie wiem ile. Przenoszę się na wieś pachnącą gospodarstwem, zapachem gnoju i słyszę ryk krów. Widzę stajnię i konia którego się bałam. Jego duży łeb i zęby świadczyły o sile a ja taka mała... – zasadniczo chudzina jak szczapa którą byle podmuch górskiego halnego wiatru przewracał na kolana – dlatego ciocia ciągle mi powtarzała: "Ty sobie naładuj kamieni do kieszeni to cię nie porwie". Dlaczego ciocia? Dlaczego to ona pokazała mi wiarę? Może wcześniej mama uczyła? Ale to ją zapamiętałam. Pamiętam jak przed każdą kapliczką klękała i znak krzyża kreśliła oraz że nie wstydziła się pokazać miłości do Boga. Jej głos wysoki i donośny do dzisiaj słyszę w uszach. Wchodząc do kościoła, zawsze wiedziałam, że jest na chórze a gdy organy grały, głos jej rozchodził się po całym kościele. Był tak silny aż drżały ściany, aż ciarki przechodziły, to ona tak śpiewała. Na Świętach, na weselach i przy Św. obrazach. Kiedyś przy stole powiedziała do mnie: "Ty też masz piękny głosik i jak będziesz go szlifowała rozbrzmi jak mój, pamiętaj!". Biorąc chleb upieczony dzień wcześniej, znakiem krzyża rozpoczynała kromkę. On też był pyszny – taki jak z wieczerzy – Pachniał mąka dopiero co zmieloną. Uśmiech Ciotki był wyjątkowy, odsłaniał biel zębów a korale na szyi czerwieniały kontrastującym blaskiem. Długo się w nie wpatrywałam połyskujące na czerwonej wstążce niczym schwytane ogniki. Pachniała słomą pewnie dlatego, że przed śniadaniem była w stajni i dorzucała owsa koniowi. Choć wujek dbał o konia jak o członka rodziny, rozmawiał z nim , ciocia też bywała w stajni. Czasem się denerwował, lecz kochał to zwierzę i często przytulał do swojej piersi. Z zamyślenia wyrwał mnie krzyk wnuczki: "Babciu idziemy już? Dlaczego siedzisz? O czym myślisz? O czym?" Kochana o przemijaniu – odpowiedziałam .

autor

bodzia

Napisany: 2016-01-15 Dodano: 2016-03-15 19:55:13

Ten wiersz przeczytano 1432 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie