rozważania nad sensem

stanęłam twarzą w stronę księżyca
na skraju wyobraźni stawiając stopę
wzrok zawędrował w czeluść krateru
ciało drżąc zagłębiło się w istotę
blask rozproszył się w myśli natłoku
cień wygiął śmiertelnie i popadł w nicość
nic nie trzymało mnie już przy Ziemi
nic nie trzymało mnie już przy życiu
dopiero nagły chłód poranka
odsunął przepaść w odległy kraniec
czeka tam snując sensu wątek
by znów przy pełni ruszyć w taniec

Nad ostatnimi dwoma wersami męczyłam się bardzo długo. Wyszło, co wyszło...

autor

chochlikowa

Dodano: 2008-09-15 20:52:33

Ten wiersz przeczytano 620 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie