Rzeka [nie]rycerskich serc.

Zataczając koło między prawdą zwykłych kłamstw,
Utraciłam wiarę, że to jeszcze jestem ja.
I choć stawiam opór…
Nie widzą dla mnie już szans.

Skąd mam siły brać..?
Aby tworzyć szlak, który zmieni świat….?
Skąd mam wziąć mistyczny miecz?

Nie rozumiesz nic, kroczysz jakby we śnie,
Nie widzisz walki, jaką toczyć muszę.

Jak tysiące ludzkich rzek,
Co nie umieją nurtu zmienić.
Jak rozkazał świat brniesz do morza dusz utraconych.

Skąd mam siły brać…? Aby płynąć wspak,
Aby przedrzeć szlak, który zmieni świat?
Skąd mam wziąć mistyczny miecz…?
Który uratuje mnie…
I nada sens… marzeniom.

Z ukłonami dla muzyki pod którą napisane zostało.

autor

niewierna_zyciu

Dodano: 2010-03-30 22:47:08

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Toniczny Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie