Są chwile ostre jak sztylet
Nie mów, że czas zagoi rany.
Wszystko się miesza. Dzisiejsze
wzloty jutro nie zostawią śladu.
Kilka krótkich błysków - nic więcej.
Powracam do obrazu Bruegela
„Pejzaż z upadkiem Ikara".
Ludzie zajęci pracą nie dostrzegają
tragicznej śmierci, nie słyszą krzyku
- przerażające zobojętnienie.
Wiem, które ścieżki zacieniają słowa.
Dlatego pytam o przestrzeń,
szukam rzeczy stałych i czystych,
ale potrzebne jest twoje rozumienie.
Wtedy pokocham każdą cząstką
siebie; zobaczę jak nocne niebo
przechodzi w szafir i przywraca życie
autor
Jutta
Dodano: 2019-04-29 14:55:17
Ten wiersz przeczytano 870 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (14)
Odpozdrawiam. A jeśli wszystko jest poza czasem? w
tamtej Rzeczywistości?
"szukam rzeczy stałych i czystych," A jeśli ich nie
znajdujemy? Jak żyć bez stałego oparcia się o Prawdę?
Jak znaleźć przestrzeń? Życzę Ci Jutta, abyś mogła się
o to oprzeć i pokochać każdą cząstkę siebie, zobaczyć
jak nocne niebo może przywracać życie. Pozdrowienia z
Rubinkowa :)
Nietuzinkowo i refleksyjnie :)
Wciągająca refleksja skłaniająca czytelnika do
przemyśleń nad istota i wartością naszego życia.
Pozdrawiam.
Marek
Bardzo ciekawy, życiowy wiersz. "Dzisiejsze
wzloty jutro nie zostawią śladu." świetne
Pozdrawiam serdecznie :)
Bardzo mi się podoba!
Kropka ostatnia zwiała.
Pozdrawiam :)
Zobojętnienie to chyba najgorsze co może być, a
zrozumienie zwłaszcza gdy są chwile jak sztylet jest
bardzo potrzebne, ciekawa zaduma nad ludzkim
postępowaniem, nad samym sobą.
Podoba mi się Twój wiersz.
Dobrej nocy życzę.
wiersze powinny doprowadzać do wrzenia (chociażby
mocnego rozgrzania) i balansować między ciszą, a
krzykiem.
Są chwile ostre jak sztylet
Dobry wiersz.
Pozdrawiam:)
Twoje wiersze zatrzymują. Tak samo i tym razem.
Pozdrawiam
Bywa że życie zastyga jakby zmrożone lecz przychodzą
jaśniejsze dni i znów radości przywdziewasz koronę...
ciekawa refleksja puentująca wiersz, pozdrawiam :)
tak - wzajemne zrozumienie to zdobywanie najwyższych
szczytów.
Są chwile jak sztylet, ale słowa są jeszcze ostrzejsze
i mimo prób ich łagodzenia, trwają jak wrony na
drzewach.
Ładnie o potrzebie zrozumienia przez drugą osobę:)