SĄD (NIE)OSTATECZNY

Skazanym językami

Stało się... Umarłem...
W środku mego życia...
Z kart losu wytarłem
Sens mojego bycia.

W dół głęboki wpadłem,
W pułapkę człowieka,
Całkiem się rozpadłem,
Nie wiem, co mnie czeka.

***

Myśli w Niebie błądzą,
Serce w Piekle siedzi,
Duszę moją sądzą
Przy flaszce sąsiedzi.

Kat nade mną stoi,
Sępy już czekają,
Przyjaciele moi
Wyroki wydają.

***

Nagle czar odpłynął.
Jest szansa ratunku!
Czas męczarni minął,
Kat zszedł z posterunku.

Lecz gdy uciec chciałem,
Rozum nie pozwalał.
Czy ja zwariowałem?
Czy to świat oszalał?

autor

mpRed

Napisany: 2015-05-29 Dodano: 2015-05-29 23:38:45

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie