samobój

za nocy zasłoną, za wstydu otchłanią
w deszczu obok krzyża, czekał pan na panią

a do twarzy bladej uśmiechy przylepiał
co drugi przechodzień gały w niego wlepiał

łez gorzkich nie było widać w tej ulewie,
lecz na kogo czeka? sam do końca nie wie

gdy nad ranem leżał już z bólu zwinięty
podała mu rękę dla życia zachęty

ale dłoń Pana już szorstka i twarda
a na twarzy widniała zazdrość i pogarda

poszła śmierć zmartwiona i niepocieszona
lecz wkrótce powróci, niech spokojnie skona

znowu się zjawiła, cicho, po kryjomu
objęła jak matka, zabrała do domu

świat nawet na moment nie przystanął ani,
on poszedł w nieznane, ona poszła za nim

oczy zasłoniła, wszystkie szaty zrzucił
i prosiła Boga by się nie odwrócił

a kiedy zamknęły się wrota jak skały
jej kościste szpony za gardło trzymały...

co ja ci zrobiłem? przecież już umieram!
zapamiętaj sobie!!! życie...ja odbieram.

autor

merc

Napisany: 2017-10-02 Dodano: 2017-10-02 13:24:11

Ten wiersz przeczytano 1219 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie