Samotność

Z całego serduszka moge go zadedykować Darii

Siedze na ławce- samotnie
W szpitalnym parku
Obok mnie pełno ludzi
Nikt nie podejdzie nie porozmawia

Oprucz ciebie Boże
Ty zawsze masz czas

Może to już ostatnia chwila
Żeby się pożegnać
Ze światem
rodziną
przyjaciółmi
To już czas - czy tak?

Ale pozwól choć jeszcze raz
Usiąść na łące i spojrzeć w niebo
Choć raz Boże pozwól mi

Boje się twego milczenia

Powstał gdy potrzebowałem pomocy i dzięki ludziom takim jak ona odzyskałem sens

autor

Marek Groen

Napisany: 2004-08-05 Dodano: 2006-10-24 21:27:36

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie