samotność

To dziwny i ciekawy czas
Czas okrutnych zmian w życiu
W świecie
Kim się staje? Kim teraz jestem?
Ciągle odchodzą nasi ukochani
Bliskie osoby zadają bolesne ciosy

Ciągle tak naprawdę jedna, ta jedyna
Kobieta nie opuszcza mnie.
Jest ze mną całe moje życie
Tak imię jej to Samotność….

To wszystko, o co walczyłem
W wielu bitwach…
To, co tak bardzo pragnąłem,
Tak bardzo kochałem.

Rozpadło się w pył – niebyt,
Pozostało tylko przyzwyczajenie,
Powolna wegetacja z ukochaną,
Tak ukochaną Samotnością.

Tylko to niebo, na które spoglądam
Ciągle jest tak samo zimne
Tak samo niezmienne
Jak mój cichy szloch w samotności.

To ciepło, to rodzinne ciepło…
Och! Cóż to takiego?
Tak bardzo się boje…
Nienawidzę Samotności…

autor

Vektor

Napisany: 2005-04-24 Dodano: 2006-01-24 00:55:27

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie