Samotność

Samotność puka w moje okno. Ty jesteś zerdzewiałym kluczem do niej. Otwierasz brudną bramę, gdy Cię nie ma, gdy znikasz z mego wolno bijącego serca. A gdy zamykasz ją, jest tak bardzo bajecznie i kolorowo. Czuję, że żyję i chcę żyć... dla Ciebie! A gdy jest cicho - słyszę, co mówi Twoje serce, tak bardzo niespokojne o przyszłość. Płaczę, Ty jeden wiesz dlaczego, a mimo to nie mówisz nic - tylko płaczesz ze mną. Jesteś Kimś na tym świecie, niemal bożkiem, któremu hołdują wszystkie damy, nawet ja nie potrafię przestać kochać Cię...

autor

Ana

Napisany: 2004-03-18 Dodano: 2004-10-16 09:14:51

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie