Samotność po zmierzchu

Dla Ciebie,...

Puk. Puk. Puk.
Skrzypienie drzwi.
- Tak?
Mężczyzna w długim, czarnym płaszczu z kapturem wszedł do środka wykorzystując zdziwienie domownika.
- Kim pan jest?
Mężczyzna nie odpowiada.

- A nie chcesz wiedzieć, po co przybyłem?

- To też. Proszę odpowiedzieć.

- Przyszedłem po twoje serce.

- Jak to?

- Właśnie tak. Nie chcę nic więcej. Tylko twoje serce.
Mężczyzna skierował się do pokoju, a za nim podążył domownik.

- To nie będzie bolało. Obiecuję.

- Czy nie ma dla mnie żadnej szansy?
- Czemu pan nie odpowiada?

- Takkk…. Po twoim pierwszym pytaniu rzeczywiście byłem gotów się cofnąć, ale teraz widzę, że postąpiłem dobrze zostając.

- To znaczy, że nie da się nic zrobić?

- Zawsze to samo. Trzeba było powiedzieć to, co chciałeś wtedy. Teraz jest już za późno.

- Skoro tak to weź moje serce i odejdź.

Mężczyzna wyciągnął rękę w kierunku domownika i dotknął miejsca, gdzie powinno być serce. Po kilku minutach obaj mężczyźni nadal stali nieruchomo naprzeciwko siebie. Tylko... te oczy. Domownik miał teraz szklane, puste oczy.

- Zrobiłam swoje. Teraz mogę odejść.
Mężczyzna zdjął maskę. Pod maską ukazała się twarz młodej, pięknej dziewczyny.

- Gdybyś tylko próbował. Dlaczego tak łatwo się poddałeś? Mam twoje serce, ale nie mam już ciebie.

Dziewczyna założyła kaptur i wyszła.
Domownik jest nadal gdzieś tam pośrodku świata. Stoi w tym samym pokoju, co przed tysiącami lat z tym samym niezmiennym wyrazem oczu.

...żebyś pamiętał.

autor

stokrotka

Napisany: 2005-03-20 Dodano: 2005-12-21 13:13:38

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie