O SAMOTNOSCI

Pełen niewiedzy drogowskaz wskazuje mi drogę.

Oczy moje w matczyną próżnie wbiły swe źrenice.

Każde słowo w bezdennej spluwaczce kończy swe wzniosłości.

Każdy ruch mój,gest czy drgnienie sądem ślepca sędziwego, zawsze winien.

Cóż zasłyszę przypadkiem drzazgą w sercu gnije...

A myśli me lotne, szukając odkrycia, na anielskim kongresie wyszydzone kwilą!...

I został tylko kontur geometrii bez jasnego wyrazu.

I pozostał kwiat, Odmieńcem nazwany...

autor

Basia Kosciukiewicz

Napisany: 2014-08-21 Dodano: 2014-08-21 21:07:55

Ten wiersz przeczytano 1320 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie