Samotny parasol

W strugach srebrnego deszczu, pod dębem
sędziwym, stało dziewczę młode,
o spojrzeniu miłym.

I szedł brunet, w ciemnym garniturze,
wypatrzył niewiastę, poddaną naturze.

Przez kałuże skoczył, uśmiecha się
szczerze, parasol otworzył, w pomocy
ofierze.

Chciał zapytać o imię, chciał
zdjąć marynarkę, lecz dziewczyna
wtenczas zaczęła otwarcie.

Tak, owszem, mogę być Twoja,
lecz rozważ dokładnie oświadczyn,
Twych słowa.

Przyszłość, choć ciemna, to jasno
się jawi, miłość nienawiść
z czasem zadławi.

W domu punktualny, co dzień
z kwiatami, z czasem po północy
po wódce z kolegami.

Głaszczesz mnie dłonią, muskasz
mnie czule, by po latach miłości
powiesić na sznurze.

Chcąc mówić dalej, myśl
swoją urwała, brunet
uciekł, parasolka została.....

autor

rubeus

Napisany: 2004-06-07 Dodano: 2004-06-12 13:03:31

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie