Samotny w tłumie...

Pojawia się od dawna, potem znika,
wita skromnie, nie narzuca się nikomu, nie dotyka....

Później siada gdzieś na "ławce odrzutków",
i czeka wciąż cierpliwie, cichutko....

Tylko ręce czasem wyciągnie
w niemocy,
wciąż bezgłośnie wołając pomocy....

Tak samotny, że aż żal serce ściska,
swym cierpieniem z moich oczu
łzy wyciska....

Gdy zawoła, robi błędów bez liku,
może tym razi ludzi w pokoiku....

Więc plecami się do niego odwracają,
samotnego w wielkim tłumie zostawiają....

Wołam do Was , moi drodzy przyjaciele,
tych samotnych w wielkim tłumie jest tak wiele....

Nie bądźmy takimi ważniakami,
zróbmy im maleńkie miejsce między nami...

Samotnikowi i wszystkim którzy czują się odtrąceni...

autor

yolkaw

Napisany: 2006-06-03 Dodano: 2006-06-03 10:05:46

Ten wiersz przeczytano 382 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie