schiza

choć świat taki duży i mało gdzie byłam
to zdał mi się jednak przyciasny
więc biorę taboret przysuwam doń lustro
po poblasku słonecznych dwóch fastryg

z uśmiechem nadzieją i wiarą dziecięcą
przechodzę w krainę bez granic
bo tu rzeczywistość nie sięga łapskami
jest tylko odbiciem nie rani

lecz razu pewnego przygasił ktoś słońce
gdy byłam akurat na moście
a gwiazdy nie wiedzą którędy powrócić
więc czekam na ćmy złotookie

autor

Alicja

Napisany: 2016-12-26 Dodano: 2016-12-26 16:31:58

Ten wiersz przeczytano 1122 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie