***SEN***
Nie wierzę już w życie,
Więc stale w ukrycie
Po cichu gnam...
Szukam twej twarzy,
Ciagle chcę marzyć,
Że wciąż Cię mam...
W pościeli tonę,
Zmysły spełnione
Powoli tkam...
Zapachu twego
Brak mi całego,
Zasypiam sam...
Wtapiam swe ręce
W twoje objęcie,
Dotykam bram...
I w jednej chwili
W dzwony zabili,
Budzę się sam...
Od trzech jesieni
Wciąż rozłączeni,
Ja tu, Ty tam...
najgorsze jest chyba nie zasypianie samemu, tylko samemu się budzenie...
autor
OKRUCH
Dodano: 2007-10-25 22:40:52
Ten wiersz przeczytano 501 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Bardzo ciekawa forma wiersza. Czyta się go rytmicznie
i wydaje się być taki spójny.
Wiersz jest opowiedzeniem historii jakich teraz wiele.
Życie w rozłączeniu jest nieżyciem.