Sen o malej slawie...

Wiatr nie dal mi w oczy,patrzylam na wprost,
do wielkiej nadziei budowalam most.
Ze strofek, z wierszy, poplatanych mysli
i z tego,co czasem w nocy mi sie przysni...
Wzburzona i cicha, a czegos tak chcaca;
pisalam, tworzylam, marzylam w sekrecie
o malej slawie, co proznosc kazdego tak mile traca.
Chcialam ja musnac ustami-uslyszec wolanie,
jak czula kochanka piescic swe kochanie...
Dla kogos?-Nie -dla moich wierszy
chcialam uslyszec jej akord pierwszy.
Chcialam mym wierszom dodac nadziei,
okruchem proznosci-radosc z nimi dzielic.
Nie dano mi znaku-za cicho wolalam,
za malo w me wiersze kochania wlewalam...
To nic-me strofki;cichutkie westchnienia...
Nie bedzie w was zalu, tak jak we mnie nie ma.
Pouczmy sie razem, jak dzielic klopoty
i serc uniesienia, radosci ,zgryzoty...
Trzeba je umiec wyrazac powoli,
a nie od razu krzyczec, ze cos bardzo boli...
Cichutko me wiersze-moje niepokoje
na razie zostancie-badzcie tylko moje...

autor

Maeuslein

Napisany: 2005-07-02 Dodano: 2005-07-03 07:47:26

Ten wiersz przeczytano 358 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie