Sen o śmierci

Kiedy człowieka ogarnia sen
w marnym świata biegu,
wtedy myślę, jak wygląda śmierć
zimna jak góra śniegu.

Ciemna przestrzeń i martwa cisza
wiodą mnie ku iskrze swiatła
i czym bliżej, tym lżejsza dusza
i za światem tęsknota nagła.

Płynę przez oceanów niebiańskich głębiny,
z dala już słyszę śpiewy anielskie.
Czuję żal, ale i bliskość wiecznej krainy
oraz miłość bijącą z Osoby Królewskiej.

U brzegu już orszak duszyczek zbawionych czeka, sypiąc kwiaty w wodę.
Spuszczam głowę, myślę o opuszczonych,
nie, ja chcę wrócić z powrotem.

Jeszcze gdy tyle mam do zrobienia:
naprawić błędy, przebaczyć winy,
niech sen mój w śmierć się nie zamienia,
ani marzenia senne w niebieskie krainy.

Droga to kolce, wiara to siła,
Życie istnieniem w bólu i cierpieniu.
Oby mnie dobroć życia nauczyła,
bym nie płakała w piekelnym płomieniu.

autor

joasiah

Dodano: 2007-11-20 22:50:19

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie