Serce? A któż je ma?

Wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie.
Wczoraj śmiech i lody orzechowe.
Dzisiaj smutek cichy.

Smutek bezprzyczynowo-skutkowy.
Malutki, choć nie ulotny
Tkwi gdzieś w środku jak drzazga.
Nie puszcza.
Trzyma się kurczowo serca.
To krzyczy z bólu.
Lecz smutek ściska z całych sił.
Nie pozwala oddychać. Morderca!

Ratunku! Puść draniu!

Omdlałe serce padło na podłogę.
Roztrzaskało się z hukiem.
A teraz miliony srebrnych kawałeczków.
Każdy uczuciem pragnie się nazywać.
Imitacja.
Nic więcej.
Srebrny drobiażdżek sercem już nie jest.
Już nikt nie pamięta czymże ono było.

Serce? A któż je ma? Cóż to za dziwo?
Znowu jakiś cud techniki…[?]

autor

kaśka16

Napisany: 2006-12-21 Dodano: 2006-12-21 15:45:55

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie