Serce poety

Tam gdzie gwiazdy umierają,
a czas to tylko złudzenie
gdzie wśród nocnych rozmów słychac płacz
cichy..delikatny..naiwny niczym z dzieciństwa błache marzenie

Siedzi On skulony pod koroną drzewa,
zamyślone oczy,usta spragnione miłości,
szeptem pod nosem kołysankę śpiewa
Cichy, milczący szukajający woni czułości..
dla ust spragnionych

Chce zostać sam, lecz Oni się czepiają
chce płakać w samotnośli lecz Oni mu nie dają..
chce marzyć o niej przy tym własnie drzewie.
Chce cierpieć..bo gdzie Ona jest? Nie wie...

Niepoprawny romantyk, wieczny poeta,
woli umrzec niż zapomnieć o uczuć rytmie gorącym
więc ciągle pamięta i ciągle czeka
nie zna jej...lecz roznieca ogień..w sercu poety..płonacym

jego dusza krzyczy jak ucho ludzkie jeszcze nie słyszało
z bólu krwią pluje wszystkim po twarzy..
jak obraz o ramie wygiętej..
Jego serce z samotności kogo dotknie- parzy.

autor

Angel-in-dark

Napisany: 2005-07-16 Dodano: 2005-07-17 16:37:16

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie