Siedziałam nad stawem

z dedykacją intelektualnemu inspiratorowi

siedziałam nad stawem
nogi, moczyłam w falującej wodzie
kij, trzymałam w dłoni

patrzyłam w przestrzeń życia
słońce mnie tuliło
wietrzyk duszę chłodził

czasem niebo popłakało
głośny błysk zaświecił
pobliską rośliną
wiatr, lekko szeleścił

nie musiałam patrzeć, by czuć
tu jej obecność

nie musiałam mówić
by czuła
że wiem

stała za głogiem
z czymś, między dłońmi
z czymś tak maleńkim
o pięknej woni

dumała długo
nad moim sztilem
a ja
byłam tak cicho
by jej nie spłoszyć
gdyż dla mnie była
przepięknym motylem

z życzeniami nigdy niekończącego się lata

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 2005-10-15 Dodano: 2006-07-19 15:27:48

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie