Sielsko anielsko…

W piątek „pogodynka” zasiała nadzieję
mówiąc, że wiatr ciepło z południa przywieje,
w sobotę przymrozek rankiem dzień przywitał,
ale już wieczorem pąk w słońcu rozkwitał.

W niedzielę, gdy tylko niebo pojaśniało,
także panią wiosnę ptactwo przywitało,
kos gwizdał donośnie pod niebo peany,
głosząc wszem i wobec, że jest zakochany.

Dzwońce zasłuchane w jego słodkie trele,
rytmicznym akordem, jak srebrne czynele,
niebiańską muzykę dzwonkiem upiększały,
przez co jej maestrię jeszcze podkreślały.

Skowronek mieniący się złotem promienia,
sięgnąwszy bram nieba, samotny, bez cienia
znieruchomiał myśląc, że to w niebie grają
i anioły koncert na dwa głosy dają.

Więc i swój śpiew wtrącił z podniebnej wyżyny,
a głos spłynął dźwiękiem do leśnej zwierzyny,
budząc śpiące sarny w niskim zagajniku,
bezpieczne od ludzi w gęstym mateczniku.

Wszystko to słyszałem nadstawiając ucha,
bo właśnie z wizytą przyleciała mucha,
idzie wiosna rzekła, zmęczona lataniem,
a wiatr to powtarzał wraz z wiosennym graniem…

autor

M.N.

Napisany: 2018-04-11 Dodano: 2018-04-11 07:34:27

Ten wiersz przeczytano 1684 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie